Ακουστική Γνωριμία

Εδώ μετά από ένα χρόνο

Στο ίδιο δωμάτιο με τα ίδια έπιπλα,με διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες, θέλω…

Θέλω

Εσένα θέλω

Εσένα που με κρατάς αγκαλιά και με σφίγγεις για να ενώσεις τα κομμάτια μου

Εσένα που μου δίνεις εκείνη την μπουκιά από το φαγητό σου που δεν θα την μοιραζόσουν με κανένα

Εσένα που απλά έβαλες μουσική από το κινητό σου για να ακούω εγώ και να χοροπηδάω κατ’ μήκους του δρόμου επειδή δεν μπορούσα να περιγράψω την χαρά μου.

Είμαι εδώ μετά από ένα χρόνο στο ίδιο δωμάτιο

Λίγα λεπτά πριν κοιμηθώ για απόψε

Σκέφτομαι πόσο με αγαπάς.

Εσύ που πριν ένα χρόνο δεν ήξερες καν ότι υπήρχα και μέσα σε αυτόν έμαθες να μαζεύεις τα δάκρυά μου

Εσύ που με ένα “ηρέμησε αγάπη μου” τα πάντα γύρω μου λειτουργούν όπως πρέπει

Εσύ που όποτε δεν νιώθεις καλά νομίζω ότι ο κόσμος μου καταρρέει και έρχομαι να σε βοηθήσω

Και αν με ρωτήσεις τι θέλω

Θα σου πω ότι θέλω να διώξω την πλευρά του εαυτού μου που σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα

Και έπειτα να έρθω και να κοιμηθώ μαζί σου κάτω από την μεγάλη κόκκινη κουβέρτα

Γιατί εκεί σταματά ο χρόνος και κυριαρχεί ενας άλλος χρόνος. Εκείνος ο χρόνος όπου υπάρχει μόνο το εγώ και εσύ.

Και αυτό τον χρόνο που πέρασε δεν θα τον άλλαζα με τίποτα. Γιατί ήταν ότι πιο μαγικό μου έχει συμβεί και ας μην υπήρχε η μεγάλη κόκκινη κουβέρτα.

Εύχομαι για αυτό το απόψε να υπάρχουν και άλλα απόψε

Και εύχομαι να έρθουν απόψε όπου θα φέρουν το φως της ημέρας και θα είσαι ο πρώτος άνθρωπος που αντικρύζω.

•18 Σεπτεμβρίου

Ακουστική Γνωριμία

White Christmas

Φώτα πολύχρωμα, δυνατές μουσικές,αγάπη παντού και χρώμα. Χριστούγεννα. Όλοι περιμένουν να έρθει εκείνη η γιορτη που θα τους ενώσει ολους. Όλοι περιμένουν δώρα και να βρεθούν με τους δικους τους.
Ωραίες ιστορίες. Αλλά σίγουρα όχι για εμένα.

Τον εαυτό μου τον θυμάμαι 6 χρονών να είμαι στο κομοδίνο στο παλιό μου δωμάτιο και να γράφω γράμμα στην νονά μου που ζει στην Κρήτη. Να της λέω πως πέρασα την χρονιά μου. Και αυτό που πάντα με ενοχλούσε ήταν ότι δεν μπορούσα να εκφραστώ. Ήξερα ότι μετά την δικιά μου γραφή, θα το έπαιρνε η μαμά μου και θα το διάβαζε. Στην νονά μου έγραφα ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω ταχυδρόμος. Δεν της έλεγα ότι όλο μου το είναι ψοφά να τραγουδά. Να γίνω τραγουδίστρια ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε στο κόσμο. Όμως ήξερα όλα τα κορίτσια ήθελαν να γίνουν το ίδιο. Δεν ήθελα να είμαι ίδια. Και έτσι τα Χριστούγεννα άρχισαν. Ας κρύψουμε τα πρώτα θέλω μας.

Ηλικία των 8 χρονών. Έρχεται ο μπαμπάς μου με ένα CD με αγγλικά τραγούδια από την εφημερίδα. Προσπαθώ να τα μάθω. Ταυτόχρονα στα αγγλικά μας μαθαίνουν το πρώτο αγγλικό μας τραγούδι... "White Christmas",λέει η κυρία Κατερίνα και με το μολύβι γράφω στο τετράδιο μου. Αλήθεια ήταν από τους πρώτους μου αγώνες να μάθω κάτι διαφορετικό. Μας βάζει να το πούμε ένας ένας. Σηκώνομαι να τραγουδήσω. Πιο φάλτσα δεν έχω ξανά πει κομμάτι. "Εσύ δεν θα το πεις. Εσύ δεν έχεις φωνή" και το χέρι της με δείχνει.

"Σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα" η ατάκα γράφετε στο κεφάλι μου. Έρχονται οι βαθμοί στα αγγλικά. Σκατά. Οι γονείς μου δεν έρχονται καν στην γιορτή γιατί λέει δεν αξίζουν οι βαθμοί αυτοί για να έρθουν...

Ηλικία των 15. Α Λυκείου και λέω... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΒΑΘΜΟΥΣ ΤΟΝ ΓΕΝΑΡΗ! Επιτέλους θα περνούσα Χριστούγεννα χωρίς να με κοιτούν κάπως στο τραπέζι για τους βαθμούς... Είναι από εκείνες τις χρονίες που θα έχω την τύχη να ζήσω εκείνα τα Χριστούγεννα που λέγανε όλοι. Το χιόνι εμφανίζεται και απλά εκείνα τα Λευκά Χριστούγεννα πάνε να πραγματοποιηθούν. Όμως αυτό δεν έγινε ποτέ. Αποφασίζουν όλοι να με συγκρίνουν με τα ξαδέρφια μου και να με μειώνουν. ΩΡΑΙΑ.

Ηλικία των 19 = Θάνατος
Ηλικία των 20 = Θάνατος
Ηλικία των 21 = Χωρισμός
Ηλικία των 22 = Χωρισμός

Ηλικία των 23. Από κάπου ξεπήδησε η αγάπη. Η ολότελα δικιά μου αγάπη για την γιορτή. Νομίζω τα Χριστούγεννα του 2017 ήταν από τα πιο όμορφα... Ξημέρωνε το 2018 και δεν ήξερα..

Ηλικία των 24.
Είμαι στην χορωδία και θα πούμε το White Christmas. Κανείς δεν θα καταλάβει γιατί βουρκωσα. Η αλήθεια ήταν ότι η στίχοι όντως είχαν γίνει πραγματικότητα.

"I'm dreaming of a White Christmas" Τα είχα ονειρευτεί. "Θυμάμαι στα παλιά χρόνια κάποια Χρίστούγεννα λευκά" ,ναι. Θυμόμουν εκείνα τα Χριστούγεννα πριν 9 χρόνια με το χιόνι και την αυτοπεποίθησή μου στο πάτο.
"Χριστούγεννα λευκά πάλι και ξανά είμαστε παιδιά", θυμόμουν εμένα στο κομοδίνο να γράφω γράμμα και να μην λέω αυτό που ήθελα. Θυμόμουν εμένα που είχα αρχίσει να αναγνωρίζω τι κάνουν οι άλλοι.
"Σε γιορτή μεγάλη χαρά. Πλημμυρίζει πάλι η καρδιά".

Χριστούγεννα λοιπόν. Είναι γιορτή για όλους. Για εμένα καταλάβατε ότι δεν την συμπαθώ. Αλλά την ώρα που τραγουδαγα πάνω στην σκηνή έβλεπα σε μια γωνιά το κοριτσάκι που έγραφε γράμμα και δεν έλεγε το μυστικό του. Το κοριτσάκι που ήταν φάλτσο. Το κοριτσάκι που παλεύει ακόμα. Το κοριτσάκι που πια δεν έχει μυστικά και φωνάζει τα θέλω του.

Κοριτσάκι μου καλό, τα καταφέρνουμε. Πάμε να τους διαψεύσουμε όλους. Καλά σου Χριστούγεννα.

Πάτρα

~Πατρα~

Δρόμοι 
Ατελείωτοι μακροσκελής δρόμοι
Γεμάτοι φως και σκότος

Άνθρωποι
Πονεμένοι. Χαρούμενοι. Ζωντανοί.
Απερίσκεπτοι.Λογικοί.Προβληματισμένοι.
Όλοι φυλακισμένοι στα κουτιά τους.
Στους τοίχους του σπιτιου τους
Του κινητου τους
Του μυαλου τους

Λέξεις. Λόγια. Αλήθειες.
Αυτά που γνωρίζεις. Αυτά που μαθαίνεις.
Αυτά που δεν ειπες και αυτά που εμαθες.

Αυτά που ξεθαβουν στιγμές του παρελθόντος
Άνθρωποι που ήταν τέλειοι και κατεδαφιστηκαν σε μερικά λεπτά.

Εσύ καθισμένος στα σκαλιά.
Να κοιτας το κενό.
Εκείνα τα αυτοκίνητα που περνούν χωρίς σταματημό. 

Είσαι μακριά κοντά με όλους

Ζεις και αναπνεεις εκείνη την μυρωδιά του καυσαεριου. Ακους την μουσική και σε λίγο θα σηκωθεις και θα δεις την ώρα στο κινητό. 

 Ποια ωρα; Ποια ημέρα; Ποια χρονιά; Σε ποια χρονική στιγμή του παρελθόντος και του παρόντος αναπνεεις; 

 Ανάσα 

 Αναπνέεις το λιμάνι.Βλέπεις τα βράχια και ας είσαι στην κορυφή της σκάλας. Βλέπεις τα καράβια και σκέφτεσαι να είσαι μέσα. Αλλά που να πας; 

 Ανάσα. 

Αναπνεεις καθαρό αέρα. Καθαρο οξυγόνο με γύρη μέσα του. Βουνίσιο αέρα. Βουνό που κάποτε ανέβαινες για να δεις τα αστέρια και τώρα τα αστέρια σου είναι οι λάμπες στα πεζοδρόμια. 

 Ανάσα. Ένα βράδυ ακομα είσαι εκείνος ο άνθρωπος που ειναι φυλακισμένος από τους κανόνες. Τους δικούς σου και τους δικούς τους. Η χειροτερη στιγμή είναι αυτή που όταν το πρέπει σου ενώνεται με το πρέπει τους.

 Κλικ 

Κάποιος τράβηξε φωτογραφία

 Σε φυλάκισε και εκείνος

 Η φυλακή είναι παντου.

 Κλικ 

 Μάλλον θέλει να αποτυπώσει τις σκέψεις σου σε μια φωτογραφία για πάντα. Αυτές τις ξεχασμένες και τις μελλοντικές. 

 Κλικ

 Ας φύγεις από την φυλακή

 Αρκετά σε φυλάκισαν Κοιτάς την ώρα 

Είναι αργά

 Για τι από όλα;

 Εσύ θα κρίνεις.

Είμαστε Ελεύθεροι

Ερχομαι και σε βρίσκω
Και μετα τρεχουμε
Τρεχουμε πολυ
Ετσι απλα γιατι σου ζητησα να τρεξουμε
Ετσι γιατι ηθελα να νιωσω ελευθερη

Νιωθω τα πνευμονία μου να πονανε απο το οξυγόνο που εισβαλει
Τα ματια μου δακριζουν απο το κρυο
Το χερι μου σφιγγει το δικο σου

Φωτα ερχονται και φευγουν σε καθε βηματισμο μας
Εμεις τρέχουμε
Τρεχουμε για νιωσουμε 
Τρεχουμε για να ειμαστε ελεύθεροι
Είμαστε ελεύθεροι.

Together we can grow old..

Ξυπνησα μια ημερα και δεν σε ειδα
Δεν σε ειδα διπλα μου
Δεν ειδα το προσωπο σου να κοιμαται διπλα μου
Δεν ειδα την πλατη σου που τρεχω να την ακουμπησω καθε φορα μονο και μονο για να σε αγγίξω

Ξύπνησα μια ημέρα και πονεσα τόσο πολύ που δεν είσαι εκεί
Διπλα μου
Μερικές φορες μονο η γαληνια υπαρξη του ανθρωπου σου δινει μια ενεργεια να θες να κανεις τα πάντα
Να μπορεις να κανεις τα πάντα

Σε γνώρισα μια Δευτερα
Ξημερωνε Παρασκευή
Μια Τεταρτη σε πρώτο αντίκρισα
Και μια ζωη θελω να σε εχω διπλα μου

Μαζι
Μαζι να ειμαστε
Να εχουμε το σπιτι μας
Να έχουμε την ζωή μας

Να ξυπνας και να κανεις οτι κανεις όταν είσαι μακρια μου
Να φτιάχνεις καφε 
Να αναβεις τσιγαρο

Να ξυπναω
Να φτιαχνω πρωινο
Να φτιάχνω καφέ
Και να σε βλεπω

Μαζι
Μαζι να είμαστε
Να συνυπαρχουμε στον ιδιο χώρο 
Να φευγουμε να παμε σχολή, δουλεια,για καφέ, για βολτα και το βραδυ να ειμαστε μαζι

Καθε βραδυ μαζι

Μου λειπεις
Καθε φορα που σε αφηνω σε καποια σταση
Μου λειπεις
Οταν παταω τα κουμπια στο πληκτρολογιο

Και μετα ξαφνικα εχει περασει η εβδομαδα και εισαι ξαπλωμενος διπλα μου
Και μετα ξαφνικα ενα πρωι σε βλεπω να ξυπνας και να μην φεύγεις ποτε απο διπλα μου

Μου λειπει το Μαζι μας
Μου λειπει ο Χρόνος μας

Καλο μας ξημερωμα αγαπη μου
Και καλη μας νυχτα

Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη...

Αγαπημένε μου Άγιε-Βασίλη,

Τι κάνεις; Πως είσαι; Εδώ εγώ είμαι καλά…..

Έτσι ξεκίναγε κάθε γράμμα μου στον κύριο των Χριστουγεννων μέχρι την ηλικία των 10. Μετά απλά το έλεγα στην μαμά μου και τέλος. Όμως απόψε ζήλεψα όλα εκείνα τα παιδιά και θα γράψω και εγώ το δικό μου γράμμα. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν.

Αγαπημένε μου Άγιε-Βασιλη,

Τι κάνεις; Πως είσαι; Εγώ εδώ. Μεγάλωσα.
Μπορεί να έχουμε χρόνια να τα πούμε αλλά ξέρω ότι με βλέπεις. Μπορεί όμως να μην ειδες τα τελευταία γεγονότα και με αυτά εννοώ όλη την προηγούμενη χρονιά. Για αυτό θα καθισω να σου τα γράψω. Λοιπόν, αν εσύ ξέρεις ποιος οφείλεται για ότι μου συνέβει φέτος να του πεις ότι τον ευχαριστώ. Φέτος υπερτερούν τα καλά από τα κακά και μέσα μου αυτό με κάνει χαρούμενη. Ας τα απαριθμησω όμως για να τα μάθεις και εσύ.
Πρώτη φορά πήγα με φίλο μου ταξίδι. Πρώτο ταξίδι για το έτος 2017 ήταν μία μονοημενη στην Θεσσαλονίκη για ένα 24ωρο με την τσέπη μόνο με 20€ και σύνολο ταξιδιού 50€. Η τρανή απόδειξη ότι μονο η θέληση μετράει και όχι τα χρήματα. Πτυχίο και Ορκομωσία. Το πρώτο πτυχίο εγινε γεγονός την στιγμή που πέταξα το καπέλο μου μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. και όλοι μου οι κόποι κι τα ξενύχτια ήταν παρελθόν. Μετά πέταξα πρώτη φορά με αεροπλάνο. Εγώ που δεν ήξερα αν θα τα φοβάμαι τελικά απλά με εκνευρίζουν. Είναι γιατί όλη την ώρα ζαλιζομαι αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε ήθελα να το κάνω τόσα χρόνια. Μετά είναι ότι ταξίδεψα πρώτη φορά στο εξωτερικό. Λετονια και Φρανκφούρτη ήταν οι στάσεις μου. Εκεί που έζησα ενα κομμάτι από το όνειρο που σου έλεγα όταν ήμουν 10 χρόνων. Τραγούδησα ! Ναι τραγούδησα σε ξένα κράτη και εκπροσωπούσα την χώρα μας και το χαιρομουν. Και για να μην το ξεχάσω έγινα και πρώτη φορά ταμπελοφορος. Βλέπεις παρέλασα ανάμεσα σε όλα τα κράτη και κραταγα εκείνη την ταμπέλα που έγραφε την χώρα μας και νόμιζα οτι είχαν σκασει τα μάγουλα μου απο τα χαμόγελα. Μετά είχα τα γενέθλιά μου. Πρώτη μου φορά μου έκαναν έκπληξη. Δύο πάστες σε ένα κουτάκι με τον αριθμό 23 ήταν αρκετά για να μου φτιάξει το χρόνο μέχρι να γίνω 24! Έπειτα κάτι πιο βατό. Αγόρασα τον πρώτο μου καναπέ για να βάλω στο σπίτι ΜΟΥ. Δεν ξέρεις πόσο τον αγαπώ αυτό τον καναπέ. Σαν να είναι παιδί μου. Πήρα και το πρώτο μου πικαπ. Ευτυχία που το ήθελα από παιδί. Μαζί ήρθε και η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή.
Αλλά καλέ μου Αγιε Βασιλη ας μην ξεχαστω και δεν στο πω γιατί εμένα θα βριζω πρωτη πρώτη. Αγάπησα και με αγάπησαν. Πότε; Τώρα στους τελευταιους μήνες! Ναι καλε σου λέω! Πρώτη φορά τέτοιος έρωτας. Και το τέτοιο είναι περιττο. Αλλά δεν θα σου πω τίποτα άλλο. Μην το γκαντεμιασω δεν θέλω.

Όμως Άγιε-Βασίλη μου υπάρχουν και τα στεναχωρα κομμάτια. Ένα από αυτά ήταν ότι ενα Σαββατο Πασχαλιατικο η γιαγιά Αλικη έφυγε. Και μου λείπει τόσο. Αλλά σκέφτομαι ότι θα είναι με την γιαγιά Κατερινα και θα αλλάζουν συνταγές ανάμεσα στα σύννεφα και το χαιρομαι. Και έπειτα θα με βλέπουν και θα μου λένε τι πάω και κάνω αλλά μετά θα λενε “Δεν πειραζει. Ας την για να μάθει”. Σε κάτι οχι και τοσο μακάβριο και το οποίο το στερούμαι από τον Σεπτεμβριο και θα περάσουν χρόνια για να επιστρέψει, είναι το Δεσποινακι μου. Εκείνο το δυνατό και γλυκό μου κοριτσάκι που έχει ξενιτευτεί εις τας Αγγλιας για να ζήσει καλύτερα. Εκείνο που ακόμα και μετά από 4 μήνες αντί να συνειδητοποιησω ότι δεν είναι Ελλαδα και δεν μπορώ να την πάρω τηλέφωνο ανά πάσα στιγμή, απλά κοιταω για λίγο την επαφή της στο κινητό μου και έπειτα συνεχιζω να κοιταω βουβα τον δρόμο. Λοιπόν Άγιε μου αυτά είναι τα νέα μου. Είμαι ερωτευμένη, κουρασμένη, χαρούμενη και δυνατή. Θλιμμένη και Ζωντανή. Και ήρθε και η ώρα να σου πω τι θέλω να μου φέρεις εσύ (Αν γίνεται βέβαια) – Το “ Όσα Παίρνει ο Άνεμος” σε βιβλίο –Ακουστικά για το κινητό –Ένα κόκκινο κασκόλ –Ένα παζλ με 1500 κομμάτια που να απεικονίζει κάποιο διάσημο πίνακα Για το Μεταπτυχιακό μου και τις εργασίες μου το παλευω. Απλά στείλε μου κουράγιο.! Και σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους να τους δώσεις λίγο ελπίδα. Το έχουν όλοι ανάγκη. Α! Και να μου φιλησεις όλους αυτους που είναι εκεί στα σύννεφα και δεν μπορώ να τους μιλήσω. Μου λείπουν όλοι τους πολύ. 

Σε αγαπώ

Τα λέμε του χρόνου

Μαρία-Αλίκη.

Όρκος

Πάλι εδώ. 
Κοιτάζω τις χαραμάδες που στέλνουν απαλά το φως μέσα στο σπίτι
Το ζεσταίνουν

Ζεσταίνουν και την δικιά μου ψυχή τόσο απρόσμενα πολύ. Σαν να είναι πάντα κρύα.

Μα τι λέω; Είναι πάντα κρύα.

Κοιμάσαι δίπλα μου. Σε κοιτώ μέσα στον ύπνο σου και γαληνεύει κάτι μέσα μου.

Έχεις τα μάτια σου κλειστά και εγώ απλά περνάω τα χέρια μου δίπλα στο πρόσωπο σου. Περιεργάζομαι κάθε κομμάτι σου. Κάθε ουλή σου.
Τα αποθηκεύω στην μνήμη μου για τα πρωινά που δεν θα σε βλέπω.

Σε αγκαλιάζω και σε φιλάω. Σκέφτομαι πως ενωνόμαστε και κάτι μέσα μου λέει να αποτυπώσει την στιγμή για να μην φύγει με το πέρασμα του χρόνου.

Μα ξάφνου ενώ σε φιλάω νιώθω φόβο
Φόβος το θα φύγεις σαν τους άλλους
Ότι θα κάνεις ότι και οι άλλοι.
Φόβος ότι καποια πράγματα δεν αλλάζουν…

Πάλι εδώ.
Όχι δεν είμαι πάλι εδώ.
Δεν είσαι εδώ δίπλα μου.
Δεν μπορώ να σε δω 
Να σε αγκαλιάσω
Να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου κάθε φορά που σε αγγίζω.

Η ψυχή μου κρυώνει αλλά πονάει από την απότομη αλλαγή. Δεν μπορεί να ζει μία στο κρύο και μία στην ζεστή.
Θα γινει χίλια κομμάτια.
Θα εκραγεί.

Ποναω περισσότερο από όσα ξάπλωσα.
Έχω ξυπνησει πιο ερωτευμένη από ότι κοιμηθηκα.
Και μέσα από το όνειρο ακούγεται μία ξεχασμένη φωνή.
Έχει την δικιά σου χροιά και την δικιά σου ζεστασιά και ίσως είναι αυτό που με κρατάει 
Μόνο που λέει κάτι που δεν έχει ξανά ακουστεί
Κάτι που σχεδόν κανείς δεν το τολμά
Κάτι που μόνο σε όνειρα μπορεί να ακουστεί.

“Θα μείνω”,λέει η φωνή
Η ψυχή πάλι πονάει.
Βλέπετε είναι η ώρα της 
Από κρύα να γίνει ζεστή ξανά

Είναι η ώρα της 
Να ξαναγίνει ψυχή.