Και εκείνη την ημέρα το όνομα του ακουγόταν δυνατά.
Και εκείνη την ημέρα έπειτα από τόσα χρόνια δεν τη απασχολούσε.
Σαν ο χτύπος από τη καμπάνα που άκουγε τόσα χρόνια τώρα εξασθενούσε.
Αυτή τη φορά δεν τη τράβαγε ο διάβολος.
Αυτή τη φορά δεν τράβαγε η εμμονή.
Ήταν η πρώτη φορά έπειτα από τόσα χρόνια που μπορεί να την τράβαγε ένα κομμάτι παραδείσου.
Σίγουρα ένα κομμάτι παραδείσου.
Την κόλαση την ήξερε από πρώτο χέρι.
Το μυαλό της άρχιζε να καθαρίζει.
Οι πράξεις της όμως θα ήταν αυτές που θα άλλαζαν την δική της ιστορία.
Και κάπου εκεί το χαμένο κοριτσάκι που είχε μέσα της χαμογέλασε
από μια περίεργη υπερηφάνεια.
Χαμογέλασε γιατί ξαφνικά πίστεψε ότι η ώριμη εκδοχή του εαυτού της
τελικά μπορεί να κατάφερνε να ευτυχίσει.
Να μπορέσει να νοιώσει όλα αυτά που είχε διαβάσει σε εκείνα τα ατελείωτα τα βιβλία
εκείνες τις βραδυνές ώρες που δεν είχαν τελειωμό.
Να μπορέσει να ζήσει αυτά που δεν ζούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Να γίνει και εκείνη η μοναδική που τόσο καιρό ήθελε.
