R U Mine?

Και περίμενες πολλούς

Και δεν ήρθε κανένας

Και αυτός ο ένας που εμφανίστηκε σε γέμισε με ζωή

Ήταν οι στίχοι των τραγουδιών που αγαπούσες

Γιατί όταν του είπες εκείνο το “R U Mine”?

Σου απάντησε με αυτό το “I wanna be yours”

Και το μόνο που αισθάνθηκες ήταν να σου κόβετε η αναπνοή

Πίστευες ότι δεν υπήρχε κανένας μέσα σε αυτούς τους πολλούς

Να σου πει αυτά τα λόγια

Και ακούστηκαν τόσο καθαρά μέσα στα αυτιά σου

Σαν παραμύθι που έπαιρνε σάρκα και οστά

Και το παραμύθι έτσι όπως άρχισε τώρα τελείωσε

Γιατί το “I wanna be yours”

Μετατράπηκε σε εκείνο το “Do I wanna know?”

Γιατί έφυγε και έφυγες

Και κάπου μέσα σου ένα κομμάτι σου του ανήκει

Επειδή “You crawling back to him”

Είτε το θες είτε όχι

Επειδή τον ονειρεύεσαι σχεδόν κάθε βράδυ

Και επειδή δεν σταματάς να ακούς το τραγούδι σας

Και δεν προσπαθείς να τον φιλήσεις

Προσπαθείς να δεις αν θα είσαι και θα αξίζεις ακόμα στην ζωή του

Σε αυτή την ζωή που εσύ για ένα διάστημα είχες τον δικό σου ρόλο

Αλλά τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά

Because you will only call him when you’ re high

Επειδή νομίζεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα στην ζάλη σου

Επειδή νομίζεις ότι το παραμύθι καλά κρατεί

Λυπάμαι

Η αυλαία έπεσε

Ο αφηγητής έκλεισε το βιβλίο με τα παραμύθια και η παράσταση έλαβε τέλος

Καλωσόρισες στην πραγματικότητα

Και για μια ακόμα φορά ένιωσες να σου κόβεται η αναπνοή

Μόνο που αυτή την φορά κανένας δεν θα σε έσωζε

Μόνο εσύ τον εαυτό σου

Αλλιώς ήξερες

Ο πνιγμός θα ήταν βέβαιος.

Ανάθεμα

Ανάθεμα την κιθάρα σου

Ανάθεμα που σε είδα και είπα ότι δεν θα είσαι τίποτα για εμένα και έγινες τα πάντα

Ανάθεμα στην φωνή σου

Ανάθεμα όλες εκείνες τις στιγμές που μου μιλούσες και μου τραγουδούσες

Θυμάμαι ότι στην αρχή δεν μπορούσα καν να σε κοιτάξω στα μάτια γιατί θα καταλάβαινες τι νιώθω για εσένα

Θυμάμαι που σε κοίταξα και τρόμαξα με το κύμα που ερχόταν

Και τώρα απλά σε κοιτάω και δεν ξέρω πως πρέπει να σε κοιτάξω

Είσαι εδώ και έχεις φύγει

Δεν θα νοιώσω ξανά τα χείλια σου στα χείλια μου

Θα τα νοιώσω να ακουμπάνε το μάγουλο μου

Και δεν θα είναι σαν εκείνο το φιλί στο μάγουλο που μου είχες δώσει την πρώτη φορά

Θα έχει αλλάξει η υπόσταση

Και η δυναμική του

Γινόμαστε πάλι δυο άγνωστοι

Αλλά πως το κάνουν αυτό όταν ήσουν ένα μέρος της ψυχής μου?

Μου μάθαινες πράγματα για τον κόσμο

Θα γίνεις εκείνος που θα μου μάθεις να γίνουμε άγνωστοι?

Για εμένα φόρεσες εκείνα τα γυαλιά

Και εγώ για εσένα φόρεσα τις γόβες που δεν φορούσα

Ήσουν το σωστό άτομο

Αλλά μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να το ζήσω

Να σε κρατήσω και να κρατηθώ

Ανάθεμα σε που ήρθε εκείνη η ημέρα

Η μέρα που θα προφέρω το όνομα σου και δεν θα χαμογελάω

Ανάθεμα σε

Που δεν θα με σκεφτείς με τον τρόπο που με σκεφτόσουν

Που εγώ δεν θα σε σκέφτομαι με τον τρόπο που σε σκεφτόμουν

Γιατί δεν θα είμαστε πια εγώ και εσύ

Θα είναι μόνο του το εγώ

Γιατί το εσύ έχει χαθεί

Ανάθεμα σε που δεν θα μπορώ να φωνάξω ότι σε χρειάζομαι

Ανάθεμα για εκείνα τα Flashback που γίνονται πια στο μυαλό μου

Ανάθεμα για τον πόνο που νοιώθω και εσύ είσαι εντάξει με αυτό

Ανάθεμα με που σε αγάπησα και το σκέφτηκα

Και εκεί έμεινε

Μέσα στις σκέψεις μου

Χωρίς να πάρει σάρκα και οστά

Ανάθεμα σε που με έκανες τα βράδια να ζητάω να πιω

Για να γυρίσω σπίτι και να ξαπλώσω

Και να ονειρεύομαι την ιστορία μας ξανά και ξανά

Ανάθεμα σε που θα έρθει το Φθινόπωρο

Και ο Χειμώνας

Και δεν θα μπορώ να έρθω να με ζεστάνεις

Και την ημέρα των γενεθλίων μου?

Θα σκεφτώ ότι πέρσι τέτοια ημέρα δεν μπόρεσες να με δεις

Και ήθελες

Και φέτος θα μπορείς να έρθεις

Και δεν θα θέλεις

Και την ώρα που θα απλώνω το κραγιόν πάνω στα χείλι μου

Δεν θα σκέφτομαι ότι θα ανταμώσουν τα δικά σου

Θα μένουν εκεί μόνα τους να περιμένουν

Κάτι που δεν θα έρθει

Ανάθεμα σε που με άλλαξες

Ανάθεμα σε που με είδες να λυγίζω

Ανάθεμα σε που με αγάπησες

Ανάθεμα σε που ήσουν τόσο κοντά μου

Ανάθεμα και σε εμένα

Γιατί ένα βράδυ σε άφησα

Και εκείνο το βράδυ χάθηκες

Ανάθεμα με που δεν το κατάλαβα

Ανάθεμα με που δεν ήμουν πιο δυνατή

Ανάθεμα με που δεν σε έπιασα καθώς έπεφτες από τον γκρεμό

Ανάθεμα σε

Ανάθεμα με

Ανάθεμα μας.

Σάββατο Βράδυ

Είναι Σάββατο βράδυ και λιώνει στον καναπέ. Δεν είναι ότι δεν έχει να βγει. Καλά είναι και αυτό ένα θέμα ότι δεν έχει τα χρήματα για ένα ποτό ή καλύτερα δεν έχει την διάθεση να δει άνθρωπο.

Τι ταινία να δω; Σκέφτεται.

Μετά από ένα ψάξιμο στα κανάλια στην TV και ενώ είναι έτοιμη να σηκωθεί από το καναπέ και να πάει να βάλει εκείνη την ταινία που είχε στις σημειώσεις τις εδώ και μήνες πέφτει σε μια ταινία που έχει δει ένα σωρό φορές.

Κλικ.

Εκείνη η ταινία που παίζει ο Adam Sandler και έχει ένα τηλεκοντρόλ και αλλάζει την ζωή του πατώντας απλά κουμπιά για να την κάνει καλύτερη.

Play-Pause-Fast Forward

Διορθώνει τα λάθη του και θέλει να έχει μια ζωή που να είναι τέλεια. Και το μόνο που καταφέρνει είναι να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αφήσει να κυλήσει η ζωή προκειμένου να μάθει και να ζήσει πράγματα.

Κλείνει την τηλεόραση και κατευθύνεται στην κάβα. Το Ουίσκι από τα περσινά της γενέθλια είναι εκεί και την περιμένει. Το είχε πει ότι θα το άνοιγε όταν δεν αισθανόταν η ίδια καλά μέσα στην χρονιά. Είναι η ώρα λοιπόν.

Βάζει μια ικανοποιητική ποσότητα και πηγαίνει να κάτσει στο μπαλκόνι. Θα ήθελε να πάει βόλτα για να ηρεμήσει αλλά πονούσαν τα πόδια της. Χύνεται πάνω σε μια καρέκλα και μένει με τις σκέψεις της και το ποτήρι.

Ήξερε τι θα γίνει. Από την αρχή. Αλλά άλλο το να ξέρεις και άλλο να το ζεις.

Όταν κατάλαβε ότι είχε τελειώσει είχε ξεσπάσει σε λυγμούς. Είναι εκείνο που λες «Δεν θα κλάψω τώρα» και μόνο αυτό δεν γίνεται.

Έκλαιγε για όλα τα όμορφα που είχε ζήσει.

Για όλες τις στιγμές που είχε ζήσει και δεν μπορούσε να καταλάβει που είχε χάσει το παιχνίδι. Και παράλληλα είχε πλήρη επίγνωση. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είχε αποκτήσει επίγνωση της κατάστασης πολύ αργά.

Δεν είχε μετανιώσει για τίποτα στην ζωή της. Τα λάθη της την έκαναν και την είχαν διαμορφώσει σαν άνθρωπο. Όμως μόνο ένα λάθος θα άλλαζε. Εκείνο το βράδυ.

Εκείνο το βράδυ που έλεγε Φύγε επειδή φοβόταν. Και κατάληξε να κάνει το μεγαλύτερο λάθος από όλα. Τόση μεγάλη δύναμη είχε αυτή η λέξη. Τόσο πολύ την άκουγε και δεν το είχε καταλάβει.

Ακόμα και εκείνο το τελευταίο βράδυ που πήγε να την αγκαλιάσει και του είπε ότι δεν ήθελε εκείνος μαζεύτηκε. Δεν ήθελε να μαζευτεί. Ήθελε να τσακωθεί μαζί του. Να ζήσει μαζί του. Να το πάνε πάλι από την αρχή. Ήθελε να θυμηθεί και να νιώσει όλα αυτά που είχε νοιώσει την πρώτη φορά.

Ήθελε εκείνο το τηλεκοντρόλ από την ταινία. Ήξερε τις επιπτώσεις αλλά δεν την ενδιέφερε. Όταν τα έχεις χάσει όλα ποντάρεις στο τελευταίο φύλλο και ότι γίνει. Λιγότερο νικημένος δεν μπορείς να βγεις.

Τον αγαπούσε πολύ. Τον μισούσε λίγο. Αν αυτό ήταν μίσος γιατί δεν το είχε αισθανθεί για κανένα άλλο. Τον μισούσε που ακούμπαγε τα πράγματα της και τον θυμόταν. Τον μισούσε που έπρεπε να σιδερώσει το φόρεμα που φόρεσε πρώτη φορά μαζί του και ξαναζούσε όλη η στιγμή από την αρχή και δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει.

Τον μισούσε που άνοιγε το ράδιο και έπαιζαν τα τραγούδια τους. Αυτά που έλεγαν. Αυτά που θυμόταν. Αυτά τα ΟΛΑ που δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν με αυτό τον τρόπο.

Θα ήταν κοντά της πάντα. Αυτό της είπε εκείνο το βράδυ. Την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να νιώσει μόνη της και όταν το αισθανόταν ήθελε να τον παίρνει τηλέφωνο και να μιλάνε.

Μα τι να του έλεγε?

« Νιώθω μόνη εξαιτίας σου? Θέλω να σου μιλάω κάθε στιγμή της ημέρας και όσο ξέρω ότι δεν θα σε ενοχλεί  εμένα κάτι θα με ενοχλεί. Θα με ενοχλεί αλλά δεν θα ξέρω τι».

Η ζωή της ήταν τόσο τακτοποιημένη. Τόσο καθορισμένη. Είχε τα πάντα γραμμένα σε μια ατζέντα και τα διέγραφε όταν τα έκανε. Και όταν εμφανίστηκε αυτός την ξέχασε και την έβαλε στην άκρη για εκείνες τις σκοτεινές ημέρες που δεν θα ήταν κοντά της.

Φυλάει αργά το ποτήρι και κατεβαίνει αργά μέσα της το ποτό για να κάψει λίγο αργότερα το εσωτερικό της κοιλιάς της.

Είχαν έρθει όλες αυτές οι σκοτεινές ημέρες. Και ήταν περίεργες γιατί ήξερε ότι θα είναι στην ζωή της και παράλληλα απών.

Μπέρδεμα.

Και δεν ήταν από εκείνα τα μπερδέματα που την κρατούσαν ζωντανή. Ήταν από αυτά που την έκανα λιπόψυχη.

Πιάνει ξανά το ποτήρι. Έλιωσαν τα παγάκια. Επιστρέφει στην κουζίνα για να πάει να βάλει. Ανοίγει την κατάψυξη και βλέπει την ουλή που υπάρχει στο χέρι της. Την ημέρα της γιορτής του μαγείρευε και ενώ περνούσε από ένα μαχαίρι την γρατζούνισε σχηματίζοντας μια καμπύλη .

Η ουλή μετά από τόσους μήνες είχε μείνει. Αυτός είχε φύγει και η ουλή είχε μείνει. 

Δεν έχει βάλει παγάκια. Πρέπει να κάνει γρήγορα γιατί πρέπει να πιει.

Πίνει.

Της έρχονται εκείνες οι στιγμές που τον φιλούσε και απλωνόταν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της. Που είναι αυτές οι ημέρες;

Και έπειτα θυμάται ότι κατέβαινε τα σκαλιά και του έκλεισε την πόρτα. Και μετά έλιωσε. Και έκλαιγε σαν να είχε πεθάνει κάποιος.

Μα αυτό είχε γίνει. Είχε πεθάνει ένα μέρος της και όπως και με κάποιον που πεθαίνει δεν μπορούμε να τον έχουμε κοντά του και έχουμε μόνο τις αναμνήσεις μας.

Δακρύζει. Πίνει.

Ο κύκλος αυτός θα πήγαινε μέχρι το πρωί.

‘Η  μέχρι να ξεχάσει.

Αλλά ο πόνος δεν ξεχνιέται. Πάλι καλά που έχει βρει το αναλγητικό της για εκείνες τις ώρες τις δύσκολες.

Τελείωσε το ποτό της. Σκέφτεται  να βάλει και άλλο. Όχι δεν θα κάνει κακό στον εαυτό της. Πάει και ξαπλώνει στο καναπέ στο σαλόνι.

Τελικά κοιμήθηκε και εκείνο το βράδυ.

Μέσα στα δάκρυα καθώς θυμόταν πως ήταν όταν ξάπλωνε δίπλα της.

Ευχήθηκε να ξυπνήσει και να κρατάει στα χέρια της εκείνο το τηλεκοντρόλ.
Ή να έχει εκείνον όπως άλλοτε.

Έκλεισε τα μάτια της

Και λίγες στιγμές πριν κοιμηθεί του είπε εκείνο το καληνύχτα που του έλεγε πάντα…

Απαγορευμένη Λέξη

Παραλίγο να συναντήσω άλλο φιλί

Παραλίγο να ξεχάσω

Παραλίγο να μην είμαι αυτή που έλεγα σε όλους ότι είμαι

Παραλίγο

Αλλά είμαι ανόητη

Ήμουν ήρεμη

Αλλά εσύ με είχες ξεχάσει ήδη

Είχες βρει εμένα μέσα σε κάποιον άλλο

Πως γίνεται να με βρήκες ;

Τόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι;

Και δεν λέω ότι αυτό φταίει

Που με βρήκες μέσα σε κάποιον άλλο εννοώ

Ρουα Ματ

Ματ

Ο βασιλιάς έπεσε

Άκουσες που έσπασε το πιόνι πάνω στην σκακιέρα;

Ναι

Το άκουσες

Εσύ ο ίδιος το έριξες

Και τώρα;

Δεν θα μου πεις τίποτα;

Είσαι τόσο δειλός ή τόσο φοβισμένος

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο

Τουλάχιστον καθώς θα φεύγεις μου έμαθες κάτι για εμένα

Ότι είμαι εγωίστρια

Και κακομαθημένη

Ότι τα θέλω όλα δικά μου

Χωρίς αντάλλαγμα

Αλλά κακά τα ψέματα

Και εσύ το ίδιο εγωιστής και κακομαθημένος είσαι

Είμαστε το ίδιο άτομο

Που ώρες-ώρες διασπάται

Διασπάται κάθε φορά που συναντιόμαστε

Όπως το λάδι διασπάται από το νερό έτσι είμαστε και εμείς

Παλιά ήμασταν ένα και τώρα είμαστε δυο διαφορετικές οντότητες

Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο

Αυτά που έμαθα;

Αυτά που ήξερα;

Αυτά που δεν μου λένε

Ή ότι δεν ανησυχώ

Η  λέξη η απαγορευμένη

δεν θέλω να ειπωθεί

Είναι εκείνη που θα με πληγώσει περισσότερο από όλα

Γιατί όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς

 Πονάει

Και πονάνε και εκείνες οι στιγμές  που

Θυμάσαι

Να

Δες εμένα

Δεν ονειρεύτηκα ξανά τόσες και τόσες φορές το ίδιο όνειρο μέσα σε ένα βράδυ

Δεν θυμάμαι αν έχω ξανά ονειρευτεί τα πρώτα ΟΛΑ μαζί σου

ΟΛΑ

Τόσο δυνατή λέξη και τόσο πραγματική

ΟΛΑ

Αυτό ήσουν

Ένα τεράστιο ΟΛΑ με το δικό μου ΘΕΛΩ αγκαλιασμένα σαν παιδιά

ΟΛΑ!

Κλαίω με λυγμούς μέσα στην αγκαλιά σου

ΟΛΑ!

Μου λες να ξεσπάσω και με αφήνεις να κλάψω ενώ έχω κουρνιάσει μέσα σου

ΟΛΑ!

Νοιώθω ένα κομμάτι μου να πέφτει και να διαλύεται σε εκατομμύρια κομμάτια

ΟΛΑ!

Η ευτυχία που ένοιωσα θα την πάρει κάποιος άλλος τώρα

ΟΛΑ!

Μου λες ότι ήσουν ερωτευμένος μαζί μου

Γιατί δεν μου το είπες

Εγώ αγαπώ τα λόγια

Γιατί δεν μου το είπες;

Και τώρα;

Τώρα λοιπόν με βρήκες μέσα σε κάποιο άλλο άτομο

Σε ρωτάω να μάθω το όνομα του και μου αρνήσε

Αρνήσε να μου πεις το όνομα

Ξέρεις γιατί θέλω να ξέρω το όνομα;

Για να μάθω ποιος θα σε ευτυχήσει μετά από εμένα

Ποιος θα βρει την ευτυχία μέσα στον Παράδεισο που χάνω

ΟΛΑ μου

ΘΕΛΩ μου

Σε χάνω

Σε έχασα

Αντίο

Να θυμάσαι

Σε αγάπησα πολύ.