Αγαπημένε μου Άγιε-Βασίλη,
Τι κάνεις; Πως είσαι; Εδώ εγώ είμαι καλά…..
Έτσι ξεκίναγε κάθε γράμμα μου στον κύριο των Χριστουγεννων μέχρι την ηλικία των 10. Μετά απλά το έλεγα στην μαμά μου και τέλος. Όμως απόψε ζήλεψα όλα εκείνα τα παιδιά και θα γράψω και εγώ το δικό μου γράμμα. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν.
Αγαπημένε μου Άγιε-Βασιλη,
Τι κάνεις; Πως είσαι; Εγώ εδώ. Μεγάλωσα.
Μπορεί να έχουμε χρόνια να τα πούμε αλλά ξέρω ότι με βλέπεις. Μπορεί όμως να μην ειδες τα τελευταία γεγονότα και με αυτά εννοώ όλη την προηγούμενη χρονιά. Για αυτό θα καθισω να σου τα γράψω. Λοιπόν, αν εσύ ξέρεις ποιος οφείλεται για ότι μου συνέβει φέτος να του πεις ότι τον ευχαριστώ. Φέτος υπερτερούν τα καλά από τα κακά και μέσα μου αυτό με κάνει χαρούμενη. Ας τα απαριθμησω όμως για να τα μάθεις και εσύ.
Πρώτη φορά πήγα με φίλο μου ταξίδι. Πρώτο ταξίδι για το έτος 2017 ήταν μία μονοημενη στην Θεσσαλονίκη για ένα 24ωρο με την τσέπη μόνο με 20€ και σύνολο ταξιδιού 50€. Η τρανή απόδειξη ότι μονο η θέληση μετράει και όχι τα χρήματα. Πτυχίο και Ορκομωσία. Το πρώτο πτυχίο εγινε γεγονός την στιγμή που πέταξα το καπέλο μου μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. και όλοι μου οι κόποι κι τα ξενύχτια ήταν παρελθόν. Μετά πέταξα πρώτη φορά με αεροπλάνο. Εγώ που δεν ήξερα αν θα τα φοβάμαι τελικά απλά με εκνευρίζουν. Είναι γιατί όλη την ώρα ζαλιζομαι αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε ήθελα να το κάνω τόσα χρόνια. Μετά είναι ότι ταξίδεψα πρώτη φορά στο εξωτερικό. Λετονια και Φρανκφούρτη ήταν οι στάσεις μου. Εκεί που έζησα ενα κομμάτι από το όνειρο που σου έλεγα όταν ήμουν 10 χρόνων. Τραγούδησα ! Ναι τραγούδησα σε ξένα κράτη και εκπροσωπούσα την χώρα μας και το χαιρομουν. Και για να μην το ξεχάσω έγινα και πρώτη φορά ταμπελοφορος. Βλέπεις παρέλασα ανάμεσα σε όλα τα κράτη και κραταγα εκείνη την ταμπέλα που έγραφε την χώρα μας και νόμιζα οτι είχαν σκασει τα μάγουλα μου απο τα χαμόγελα. Μετά είχα τα γενέθλιά μου. Πρώτη μου φορά μου έκαναν έκπληξη. Δύο πάστες σε ένα κουτάκι με τον αριθμό 23 ήταν αρκετά για να μου φτιάξει το χρόνο μέχρι να γίνω 24! Έπειτα κάτι πιο βατό. Αγόρασα τον πρώτο μου καναπέ για να βάλω στο σπίτι ΜΟΥ. Δεν ξέρεις πόσο τον αγαπώ αυτό τον καναπέ. Σαν να είναι παιδί μου. Πήρα και το πρώτο μου πικαπ. Ευτυχία που το ήθελα από παιδί. Μαζί ήρθε και η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή.
Αλλά καλέ μου Αγιε Βασιλη ας μην ξεχαστω και δεν στο πω γιατί εμένα θα βριζω πρωτη πρώτη. Αγάπησα και με αγάπησαν. Πότε; Τώρα στους τελευταιους μήνες! Ναι καλε σου λέω! Πρώτη φορά τέτοιος έρωτας. Και το τέτοιο είναι περιττο. Αλλά δεν θα σου πω τίποτα άλλο. Μην το γκαντεμιασω δεν θέλω.
Μπορεί να έχουμε χρόνια να τα πούμε αλλά ξέρω ότι με βλέπεις. Μπορεί όμως να μην ειδες τα τελευταία γεγονότα και με αυτά εννοώ όλη την προηγούμενη χρονιά. Για αυτό θα καθισω να σου τα γράψω. Λοιπόν, αν εσύ ξέρεις ποιος οφείλεται για ότι μου συνέβει φέτος να του πεις ότι τον ευχαριστώ. Φέτος υπερτερούν τα καλά από τα κακά και μέσα μου αυτό με κάνει χαρούμενη. Ας τα απαριθμησω όμως για να τα μάθεις και εσύ.
Πρώτη φορά πήγα με φίλο μου ταξίδι. Πρώτο ταξίδι για το έτος 2017 ήταν μία μονοημενη στην Θεσσαλονίκη για ένα 24ωρο με την τσέπη μόνο με 20€ και σύνολο ταξιδιού 50€. Η τρανή απόδειξη ότι μονο η θέληση μετράει και όχι τα χρήματα. Πτυχίο και Ορκομωσία. Το πρώτο πτυχίο εγινε γεγονός την στιγμή που πέταξα το καπέλο μου μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. και όλοι μου οι κόποι κι τα ξενύχτια ήταν παρελθόν. Μετά πέταξα πρώτη φορά με αεροπλάνο. Εγώ που δεν ήξερα αν θα τα φοβάμαι τελικά απλά με εκνευρίζουν. Είναι γιατί όλη την ώρα ζαλιζομαι αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε ήθελα να το κάνω τόσα χρόνια. Μετά είναι ότι ταξίδεψα πρώτη φορά στο εξωτερικό. Λετονια και Φρανκφούρτη ήταν οι στάσεις μου. Εκεί που έζησα ενα κομμάτι από το όνειρο που σου έλεγα όταν ήμουν 10 χρόνων. Τραγούδησα ! Ναι τραγούδησα σε ξένα κράτη και εκπροσωπούσα την χώρα μας και το χαιρομουν. Και για να μην το ξεχάσω έγινα και πρώτη φορά ταμπελοφορος. Βλέπεις παρέλασα ανάμεσα σε όλα τα κράτη και κραταγα εκείνη την ταμπέλα που έγραφε την χώρα μας και νόμιζα οτι είχαν σκασει τα μάγουλα μου απο τα χαμόγελα. Μετά είχα τα γενέθλιά μου. Πρώτη μου φορά μου έκαναν έκπληξη. Δύο πάστες σε ένα κουτάκι με τον αριθμό 23 ήταν αρκετά για να μου φτιάξει το χρόνο μέχρι να γίνω 24! Έπειτα κάτι πιο βατό. Αγόρασα τον πρώτο μου καναπέ για να βάλω στο σπίτι ΜΟΥ. Δεν ξέρεις πόσο τον αγαπώ αυτό τον καναπέ. Σαν να είναι παιδί μου. Πήρα και το πρώτο μου πικαπ. Ευτυχία που το ήθελα από παιδί. Μαζί ήρθε και η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή.
Αλλά καλέ μου Αγιε Βασιλη ας μην ξεχαστω και δεν στο πω γιατί εμένα θα βριζω πρωτη πρώτη. Αγάπησα και με αγάπησαν. Πότε; Τώρα στους τελευταιους μήνες! Ναι καλε σου λέω! Πρώτη φορά τέτοιος έρωτας. Και το τέτοιο είναι περιττο. Αλλά δεν θα σου πω τίποτα άλλο. Μην το γκαντεμιασω δεν θέλω.
Όμως Άγιε-Βασίλη μου υπάρχουν και τα στεναχωρα κομμάτια. Ένα από αυτά ήταν ότι ενα Σαββατο Πασχαλιατικο η γιαγιά Αλικη έφυγε. Και μου λείπει τόσο. Αλλά σκέφτομαι ότι θα είναι με την γιαγιά Κατερινα και θα αλλάζουν συνταγές ανάμεσα στα σύννεφα και το χαιρομαι. Και έπειτα θα με βλέπουν και θα μου λένε τι πάω και κάνω αλλά μετά θα λενε “Δεν πειραζει. Ας την για να μάθει”. Σε κάτι οχι και τοσο μακάβριο και το οποίο το στερούμαι από τον Σεπτεμβριο και θα περάσουν χρόνια για να επιστρέψει, είναι το Δεσποινακι μου. Εκείνο το δυνατό και γλυκό μου κοριτσάκι που έχει ξενιτευτεί εις τας Αγγλιας για να ζήσει καλύτερα. Εκείνο που ακόμα και μετά από 4 μήνες αντί να συνειδητοποιησω ότι δεν είναι Ελλαδα και δεν μπορώ να την πάρω τηλέφωνο ανά πάσα στιγμή, απλά κοιταω για λίγο την επαφή της στο κινητό μου και έπειτα συνεχιζω να κοιταω βουβα τον δρόμο. Λοιπόν Άγιε μου αυτά είναι τα νέα μου. Είμαι ερωτευμένη, κουρασμένη, χαρούμενη και δυνατή. Θλιμμένη και Ζωντανή. Και ήρθε και η ώρα να σου πω τι θέλω να μου φέρεις εσύ (Αν γίνεται βέβαια) – Το “ Όσα Παίρνει ο Άνεμος” σε βιβλίο –Ακουστικά για το κινητό –Ένα κόκκινο κασκόλ –Ένα παζλ με 1500 κομμάτια που να απεικονίζει κάποιο διάσημο πίνακα Για το Μεταπτυχιακό μου και τις εργασίες μου το παλευω. Απλά στείλε μου κουράγιο.! Και σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους να τους δώσεις λίγο ελπίδα. Το έχουν όλοι ανάγκη. Α! Και να μου φιλησεις όλους αυτους που είναι εκεί στα σύννεφα και δεν μπορώ να τους μιλήσω. Μου λείπουν όλοι τους πολύ.
Σε αγαπώ
Τα λέμε του χρόνου
Μαρία-Αλίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου