Όρκος

Πάλι εδώ. 
Κοιτάζω τις χαραμάδες που στέλνουν απαλά το φως μέσα στο σπίτι
Το ζεσταίνουν

Ζεσταίνουν και την δικιά μου ψυχή τόσο απρόσμενα πολύ. Σαν να είναι πάντα κρύα.

Μα τι λέω; Είναι πάντα κρύα.

Κοιμάσαι δίπλα μου. Σε κοιτώ μέσα στον ύπνο σου και γαληνεύει κάτι μέσα μου.

Έχεις τα μάτια σου κλειστά και εγώ απλά περνάω τα χέρια μου δίπλα στο πρόσωπο σου. Περιεργάζομαι κάθε κομμάτι σου. Κάθε ουλή σου.
Τα αποθηκεύω στην μνήμη μου για τα πρωινά που δεν θα σε βλέπω.

Σε αγκαλιάζω και σε φιλάω. Σκέφτομαι πως ενωνόμαστε και κάτι μέσα μου λέει να αποτυπώσει την στιγμή για να μην φύγει με το πέρασμα του χρόνου.

Μα ξάφνου ενώ σε φιλάω νιώθω φόβο
Φόβος το θα φύγεις σαν τους άλλους
Ότι θα κάνεις ότι και οι άλλοι.
Φόβος ότι καποια πράγματα δεν αλλάζουν…

Πάλι εδώ.
Όχι δεν είμαι πάλι εδώ.
Δεν είσαι εδώ δίπλα μου.
Δεν μπορώ να σε δω 
Να σε αγκαλιάσω
Να νιώσω το χτύπο της καρδιάς σου κάθε φορά που σε αγγίζω.

Η ψυχή μου κρυώνει αλλά πονάει από την απότομη αλλαγή. Δεν μπορεί να ζει μία στο κρύο και μία στην ζεστή.
Θα γινει χίλια κομμάτια.
Θα εκραγεί.

Ποναω περισσότερο από όσα ξάπλωσα.
Έχω ξυπνησει πιο ερωτευμένη από ότι κοιμηθηκα.
Και μέσα από το όνειρο ακούγεται μία ξεχασμένη φωνή.
Έχει την δικιά σου χροιά και την δικιά σου ζεστασιά και ίσως είναι αυτό που με κρατάει 
Μόνο που λέει κάτι που δεν έχει ξανά ακουστεί
Κάτι που σχεδόν κανείς δεν το τολμά
Κάτι που μόνο σε όνειρα μπορεί να ακουστεί.

“Θα μείνω”,λέει η φωνή
Η ψυχή πάλι πονάει.
Βλέπετε είναι η ώρα της 
Από κρύα να γίνει ζεστή ξανά

Είναι η ώρα της 
Να ξαναγίνει ψυχή.