Ανάθεμα

Ανάθεμα την κιθάρα σου

Ανάθεμα που σε είδα και είπα ότι δεν θα είσαι τίποτα για εμένα και έγινες τα πάντα

Ανάθεμα στην φωνή σου

Ανάθεμα όλες εκείνες τις στιγμές που μου μιλούσες και μου τραγουδούσες

Θυμάμαι ότι στην αρχή δεν μπορούσα καν να σε κοιτάξω στα μάτια γιατί θα καταλάβαινες τι νιώθω για εσένα

Θυμάμαι που σε κοίταξα και τρόμαξα με το κύμα που ερχόταν

Και τώρα απλά σε κοιτάω και δεν ξέρω πως πρέπει να σε κοιτάξω

Είσαι εδώ και έχεις φύγει

Δεν θα νοιώσω ξανά τα χείλια σου στα χείλια μου

Θα τα νοιώσω να ακουμπάνε το μάγουλο μου

Και δεν θα είναι σαν εκείνο το φιλί στο μάγουλο που μου είχες δώσει την πρώτη φορά

Θα έχει αλλάξει η υπόσταση

Και η δυναμική του

Γινόμαστε πάλι δυο άγνωστοι

Αλλά πως το κάνουν αυτό όταν ήσουν ένα μέρος της ψυχής μου?

Μου μάθαινες πράγματα για τον κόσμο

Θα γίνεις εκείνος που θα μου μάθεις να γίνουμε άγνωστοι?

Για εμένα φόρεσες εκείνα τα γυαλιά

Και εγώ για εσένα φόρεσα τις γόβες που δεν φορούσα

Ήσουν το σωστό άτομο

Αλλά μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να το ζήσω

Να σε κρατήσω και να κρατηθώ

Ανάθεμα σε που ήρθε εκείνη η ημέρα

Η μέρα που θα προφέρω το όνομα σου και δεν θα χαμογελάω

Ανάθεμα σε

Που δεν θα με σκεφτείς με τον τρόπο που με σκεφτόσουν

Που εγώ δεν θα σε σκέφτομαι με τον τρόπο που σε σκεφτόμουν

Γιατί δεν θα είμαστε πια εγώ και εσύ

Θα είναι μόνο του το εγώ

Γιατί το εσύ έχει χαθεί

Ανάθεμα σε που δεν θα μπορώ να φωνάξω ότι σε χρειάζομαι

Ανάθεμα για εκείνα τα Flashback που γίνονται πια στο μυαλό μου

Ανάθεμα για τον πόνο που νοιώθω και εσύ είσαι εντάξει με αυτό

Ανάθεμα με που σε αγάπησα και το σκέφτηκα

Και εκεί έμεινε

Μέσα στις σκέψεις μου

Χωρίς να πάρει σάρκα και οστά

Ανάθεμα σε που με έκανες τα βράδια να ζητάω να πιω

Για να γυρίσω σπίτι και να ξαπλώσω

Και να ονειρεύομαι την ιστορία μας ξανά και ξανά

Ανάθεμα σε που θα έρθει το Φθινόπωρο

Και ο Χειμώνας

Και δεν θα μπορώ να έρθω να με ζεστάνεις

Και την ημέρα των γενεθλίων μου?

Θα σκεφτώ ότι πέρσι τέτοια ημέρα δεν μπόρεσες να με δεις

Και ήθελες

Και φέτος θα μπορείς να έρθεις

Και δεν θα θέλεις

Και την ώρα που θα απλώνω το κραγιόν πάνω στα χείλι μου

Δεν θα σκέφτομαι ότι θα ανταμώσουν τα δικά σου

Θα μένουν εκεί μόνα τους να περιμένουν

Κάτι που δεν θα έρθει

Ανάθεμα σε που με άλλαξες

Ανάθεμα σε που με είδες να λυγίζω

Ανάθεμα σε που με αγάπησες

Ανάθεμα σε που ήσουν τόσο κοντά μου

Ανάθεμα και σε εμένα

Γιατί ένα βράδυ σε άφησα

Και εκείνο το βράδυ χάθηκες

Ανάθεμα με που δεν το κατάλαβα

Ανάθεμα με που δεν ήμουν πιο δυνατή

Ανάθεμα με που δεν σε έπιασα καθώς έπεφτες από τον γκρεμό

Ανάθεμα σε

Ανάθεμα με

Ανάθεμα μας.